Bez tytułu

Wzloty i upadki- Pół-feliton o nadziei, i pożegnanie z Adą...

"Nadzieja jest tylko sztuczką pozwalającą przebrnąć przez prawdziwa bezcelowość życia..."
autor nieznany

Takie hasło znalazłem na blogu Kresskuffki. Żebyście mnie zrozumieli muszę zacząć od tego, że jej blog mam zapisany na dysku, ale oczywiście nie o zawartości mego dysku będę pisać...

            „...przez prawdziwą bezcelowość życia”. Tutaj się niestety nie zgodzę. Życie ma cel. Dla każdego cel ten jest inny. Są osoby chcące zostać politykami (moje fuj subiektywne), nauczycielami, dziennikarzami lub muzykami. Pomijam fakt, że niektórzy chcą zostać bezrobotnymi (lub przynajmniej ku temu dążą). Wiele osób nie ma celu, wręcz dryfuje i daje się ponieść wiatru. Posiadanie celu jest bardzo ważne chociażby po to by się nie „stoczyć”

(czyli nie zostać np. alkocholikiem). Nie ważne jest co chce się osiągnąć, ważne by do tego dążyć. Może nie jest to często zauważane, ale to ma na celu dążenie do lepszego jutra i kształtowanie swej osoby. Taka postawa zyskała popularność w krajach wschodnich (czyli po prostu joga i buddyzm). Co dziwne nawet wiele osób w krajach zachodnich coraz częściej rezygnują z bogatego życia i wchodzą na taką „klasztorną” ścieżkę (zauważyliście, że zachód fascynuje się wchodem i odwrotnie?). Może to ma podstawy w tym, że wiele osób jest zagubionych w tym pędzącym życiu i szuka jakiegoś odpoczynku, ucieczki od biznesu, polityki, itd. Ogólnie wiele osób z miast osiedla się na wsi, by właśnie tam znaleźć spokój (np. przy dojeniu krowy :) Ech.. Zboczyłem z tematu... O celach nie będę się zbytnio już rozpisywać. Po prostu zachęcam każdego, aby znalazł chwile i zastanowił się nad tym dokąd tak biegnie.

            Hmm. Pierwsza część hasła dotyczy nadziei, będącej wg wielu matką głupich. Ostatnio chyba także ja dołączyłem do tego grona, aczkolwiek umiarkowanie. W tej części notki napiszę także coś z mojego i Fredka życia prywatnego.

            Otóż nie tak całkiem dawno ja i Fred mieliśmy dwie bardzo dobre kumpelki. Można by powiedzieć, że były one na dobre i na złe. Nazywały się one odpowiednio Ada i Ola. Cóż, i tym razem nadzieja okazała się matką głupich...

            Michał i ja uwielbialiśmy spędzać z nimi czas. I w końcu to się zemściło. Pewien piątek ja spędziłem praktycznie w całości z Adą, ponieważ stan klasy wynosił 10 osób (zwolnieni z powodu występu). Piątek mijał bardzo miło, aż w końcu po weekendzie przyszedł poniedziałek i... nie odzywała się cholera jedna! Dopiero na siódmej lekcji przyszedł do mnie kumpel z klasy i wdzięcznie i poetycko uświadomił mnie, że A. mnie już nie lubi, bo się do niej podwalam! Tak więc z tego co widzę to człowiek chcący być miły i wybić się z tej hołoty, musi zostać poniżony i strącony do niej z powrotem. Po prostu ludzie nie tolerują wzajemnej miłości do bliźnich (ale to zabrzmiało:), a co niektórzy wręcz jej nie chcą lub jeszcze gorzej, po prostu ją wykorzystują, a jak przychodzi czas, to nie potrafią podać pomocnej dłoni...

            Tak więc przedstawia się moja sytuacja z Adą. Warto jeszcze wspomnieć, że jakiś tydzień po tym wszystkim spytałem się jej, czy cały czas się na mnie denerwuje. I zgadnijcie co mi odpowiedziała: Nie, już mi przeszło. I bardzo majestatycznie (wręcz bezczelnie) odwróciła się do mnie tyłem i wyszła z szatni. Po tym wszystkim mogę śmiało stwierdzić, że z wielką chęcią dopisuję ją do listy osób, które mogą mnie po prostu POCAŁOWAĆ W DUPE...

            A teraz, że miałem coś napisać o Fredzie, ale nie chciałbym pisać moich doświadczeń w innej wersji, więc po prostu stwierdzę, że Ola go olewa i znalazła sobie chłopaka, który jest starszym od niej o 3 lata, obleśnym, grubym karłem. Ja i Fred mieliśmy nadzieję, że ona ma więcej gustu... I pomyśleć, że Ola mogła chodzić z *(no i więcej nie dokończę)...

            No to po przeczytaniu tych śmiałych zapisków o rozterkach dwóch starszych panów świeżo po 14-stce możecie zapytać: co to ma wspólnego z nadzieją?! Ano to, że obaj mieśmy nadzieję, że to nie jest jeszcze koniec. Cóż, głupi byliśmy...

            Podsumowując: to doświadczenie nauczyło mnie jednego- nie licz ani na szczęście, ani na innych, ani nie opieraj się na nadziei. Po prostu to MY musimy coś zrobić, nie zawsze zważając na innych. Po prostu być jednostką; która nie bieże życia od strony co świat może zrobić dla mnie, lecz co ja mogę zrobić dla świata.

            PS. Po tym wszystkim mam A. głęboko w dupie, i nie chcę tego zmieniać. Po prostu mi nie zależy... A urodziny miałem 7-go...

Pozdrowienia dla: